Αριάδνη Μίκου
Η Αριάδνη Μίκου είναι χορογράφος-ερευνήτρια με έδρα την Ιταλία και μελετά τις κοινωνικές επεκτάσεις που προκύπτουν από τη σχέση ανάμεσα στο Χορό, τη Αρχιτεκτονική και την Κινούμενη Εικόνα. Μέσα από το πρίσμα της χορογραφίας και της αρχιτεκτονικής, ερευνά τους εναλλακτικούς τρόπους χρήσης του αρχείου, τις διαδικασίες χορο-χωρικών μετασχηματισμών και επεμβάσεων, τη διαφύλαξη της προφορικής παράδοσης και σωματικής μνήμης καθώς και τη δημιουργία κοινότητας και συλλογικότητας μέσα από την πρακτική του σύγχρονου χορού. Το ερευνητικό και καλλιτεχνικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε Ευρώπη, Αμερική και Νέα Ζηλανδία και το 2011 ίδρυσε την κολλεκτίβα futuremellon/NOT YET ART. Είναι συν-επιμελήτρια του [SET. mefree] Dance & Movement on Screen, μιας ανεξάρτητης πλατφόρμας για την προώθηση του screendance μέσα από εκπαιδευτικές και κοινωνικές δράσεις. Το 2018, ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή μελετώντας τη Χορογραφία ως Διεπιστημονικό Πεδίο Καλλιτεχνικής Έρευνας με πλήρη υποτροφία από το Πανεπιστήμιο του Roehampton (UK). Ως καλλιτέχνης-ερευνήτρια πρόσφατα συνέβαλε στην συν-επιμέλεια ενός ψηφιακού μουσείου που περιέχει την ιστορία του ευρωπαϊκού προγράμματος Dancing Museums-The Democracy of Beings. Από το 2020, συνεργάζεται ως Βοηθός Ερευνητή με το Τμήμα Φιλοσοφίας και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Πανεπιστημίου Ca’ Foscari της Βενετίας για το project Memory in Motion: Re-Membering Dance History (2019–2022).
Περιλήψεις
Χορογραφώντας το χορο-χωρικό μετασχηματισμό και τη μνήμη
Η έρευνα μου με άξονα το χορο-χωρικό μετασχηματισμό οικειοποιείται την έννοια της αρχιτεκτονικής κατεδάφισης ως μία χορογραφική μέθοδο με πολλαπλές εκφάνσεις: την υβριδική πρακτική, τη χορογραφία ως στρατηγική χωρικών παρεμβάσεων και την κριτική προσέγγιση της καταγραφής της σωματο-χωρικής εμπειρίας και μνήμης. Μέσα από μία σειρά διατομεακών συναντήσεων ανάμεσα στο χορό, τη χορογραφία, την αρχιτεκτονική και την οθόνη, η προτεινόμενη πρακτική ως έρευνα (practice-as-research: Haseman 2006, Nelson 2013, Rendell 2004) εμφανίζεται ως μια δυναμική διαδικασία που επιτρέπει τον μετασχηματισμό και την αναζήτηση του ενδιάμεσου χώρου (Grosz, 2001) ανάμεσα στη σταθερότητα και την κινητικότητα, το ίχνος και την εξαφάνιση, τη μονιμότητα και το εφήμερο.
Με βάση τη θεωρία του αρχιτέκτονα Bernard Tschumi (1996), προσπαθώ να δημιουργήσω συνδέσεις γύρω από την αρχιτεκτονική ως μία σειρά από γεγονότα/δρώμενα και τη χορογραφία ως μία πρακτική αποσταθεροποίησης του χώρου. Εφαρμόζοντας στο θεατρικό χώρο (πιο συγκεκριμένα στο μαύρο κουτί) τη θεωρία του χώρου ως γεγονός/δρώμενο το οποίο δύναται να προκύψει μέσα από την τριγωνική σχέση ανάμεσα στον ίδιο τον χώρο, την κίνηση και τη δράση, επεκτείνω τις έννοιες της χορο-γραφίας και του κινηματο-γράφου ως τρόπους γραφής και καταγραφής των γεγονότων που αναδεικνύουν την έννοια της αρχιτεκτονικής ως σωματο-χωρική εμπειρία και δράση. Δύο δικά μου ερευνητικά έργα, το Choreographic Process Architecturally Devised (2015) και το Anarchitextures (2016), σε συνδυασμό με την ανάλυση χορογραφικών και χωρικών ανατροπών και μετασχηματισμών από χορογράφους όπως ο Boris Charmatz, η Mette Ingvarsten και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, προσφέρουν μια διευρυμένη χορογραφική πρακτική που αμφισβητεί τον συμβατικό θεατρικό μηχανισμό αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την επιτελεστικότητα του σκηνικού και αρχιτεκτονικού χώρου. Αυτή η έρευνα αφορά χορογράφους, αρχιτέκτονες και ενδεχομένως σκηνογράφους οι οποίοι ενδιαφέρονται για πρακτικές επανασύνταξης του χώρου, επανα-θεατρο-τοποθετήσεις, παρεμβάσεις στο χώρο και ενσώματους τρόπους ενεργοποίησης και καταγραφής της μνήμης της αρχιτεκτονικής και του χώρου.
Τίτλος |
Καλλιτέχνης-λόγος χορού, Αρχιτέκτων |
Επίπεδο |
Διδακτορικό |
Επικοινωνία |
mikouariadne@gmail.com |
Επιπλέον σύνδεσμοι |
www.amikou.com |