Μπετίνα Παναγιωτάρα

Η Δρ. Μπετίνα Παναγιωτάρα είναι θεωρητικός του χορού και δραματουργός. Η τελευταία της έρευνα -με την υποστήριξη του ευρωπαϊκού προγράμματος iDance και της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών- εστιάζει στις πολιτιστικές πολιτικές κι εκπαιδευτικές πρακτικές για τον χορό και την αναπηρία, ενώ το διδακτορικό της διερευνά συνεργατικές δομές και καλλιτεχνικές πρακτικές για το σύγχρονο χορό στην Ελλάδα από το 2008 κι έπειτα. Διδάσκει Ιστορία Χορού, συνεργάζεται με καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών στη δραματουργία και στην έρευνα, επιμελείται και διοργανώνει εκπαιδευτικά εργαστήρια. Τα ενδιαφέροντά της εστιάζουν στη δραματουργία, την πολιτιστική πολιτική, το χορό και την πολιτική, και το συμπεριληπτικό χορό. Συμμετέχει με την έρευνά της σε διεθνή συνέδρια κι έχει δημοσιεύσει σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά.

Περιλήψεις

Dance Chronicles from Athens: Artistic Practices, Structures & Discourses in a Period of Crisis

Τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης σε μία περίοδο κρίσης; Η παρούσα διατριβή εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί μια καλλιτεχνική σκηνή σε περιόδους κρίσης μελετώντας συγκεκριμένα παραδείγματα. Συγκεκριμένα, διερευνά τον σύγχρονο χορό στην Αθήνα από το 2008 -όταν ξέσπασε μια παρατεταμένη περίοδος οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών αναταραχών- έως το 2016, εστιάζοντας στην ιστορία και τον μετασχηματισμό των υφιστάμενων υποδομών και πολιτικών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και στις νέες πρακτικές και δομές που προέκυψαν ως απάντηση σε αυτό το μεταβαλλόμενο πλαίσιο. Μέσω της ανάπτυξης του ανεκδότου ως μεθοδολογία, η διατριβή συζητά:

βασικούς όρους που διαμορφώνουν τις πρόσφατες αντιλήψεις περί του σύγχρονου πολιτισμού, όπως: κρίση, νεοφιλελευθερισμός, χρέος και επισφάλεια.
καθιερωμένους θεσμούς και πολιτικές που έχουν διαμορφώσει την τοπική κουλτούρα του χορού.
αναδυόμενες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες και συνεργατικούς τρόπους παραγωγής.
Εναλλακτικές μορφές οργάνωσης που ακροβατούν μεταξύ των επίσημων οργανισμών και των πρωτοβουλιών της βάσης.

Κι ενώ η παρούσα διατριβή διερευνά τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πλαισίου, η ίδια αποτελεί μέρος της και συμβάλλει στην ευρύτερη συζήτηση στις παραστατικές τέχνες σχετικά με το ρόλο του καλλιτέχνη στο νεοφιλελευθερισμό.